BROUWERSHAVEN – Het had niet veel gescheeld of de Schouwse basketballers van Mevo’80 waren een vroegtijdige dood gestorven.
Drie jaar geleden tierde welig de gedachte de stekker er definitief uit te trekken. Het dertigjarig jubileum van dit jaar was dan nooit bereikt.
Een kat in het nauw maakt echter rare sprongen. Zo ook enkele gedreven bestuursleden van die tijd. Bij die laatste stuiptrekkingen ontstond één heldere ingeving, dat de redding bleek voor het eilandelijke basketbal. “Iemand kwam op het idee om een telefonische ledenwervingsactie te houden onder vooral oud-leden. Een goede actie zo bleek, want hierdoor bestaan we nu nog steeds,” legt penningmeester Henk van Donk uit. De 48-jarige in Brouwershaven woonachtige schatkistbewaarder geldt als het collectieve geheugen van de basketbalsport op Schouwen-Duiveland. Al snel na de oprichting in 1980 werd Van Donk voorgoed besmet met het basketbalvirus. Om vervolgens alle vaccinaties weloverwogen aan hem voorbij te laten gaan, waardoor hij nog immer actief is.
“Ik woonde toen nog in Zierikzee, waar ik geboren en opgegroeid ben. Aan sport deed ik eigenlijk niet. Een buitensport in de kou en de sneeuw zag ik sowieso al niet zitten, maar op een gegeven moment wilde ik toch wel wat gaan bewegen. Op een keer viel er een foldertje van Mevo’80 in de bus. En naar aanleiding daarvan ben ik eens gaan kijken in de RSG, waar toen nog werd getraind. Vooral de snelheid en het dynamische van de sport trokken me aan. Het leukste nu vind ik om op het randje te spelen. Net nog die tegenstander uit zijn evenwicht te brengen, zonder dat de scheidsrechter het ziet natuurlijk”, vertelt Henk al lachend. Waar hij dan op moet letten, weet hij als geen ander. “Ik ben zelf ook scheidsrechter”, knipoogt hij.
Met het dertigjarig jubileum in het vooruitzicht bevindt Mevo’80 zich in redelijk rustig vaarwater. De kleine club schikt zich in zijn lot en telt elk jaar opnieuw zijn zegeningen. “Het grote probleem is dat je de jeugd op een gegeven moment kwijtraakt, omdat ze gaan studeren. En die zie je gewoon nooit meer terug.We hebben gelukkig wel voldoende trainers en coaches. Alle teams zijn dubbel bezet. Dus dat zit wel goed. Onze grote wens is nog om een damesteam te krijgen. Zoals in het verleden.”
Mevo’80 telt een kleine 35 leden, verdeeld over één mannenteam, één jongens juniorenteam en één jongens aspirantenteam. In de goede jaren, weet Van Donk, stonden er wel eens zestig namen op de ledenlijst. “Maar dat is toch alweer zo’n 17 jaar geleden.”
Met de krimp van de vereniging kwam ook ongewild de begroting onder druk te staan. Hierdoor kon onder meer de hoge huurprijs van de vroegere uitvalsbasis, sporthal Onderdak, niet meer worden opgehoest. Noodgedwongen werd uitgeweken naar sportcentrum Westenschouwen, waar wél een halve – nog net betaalbare – zaal kon worden gehuurd. En weer was het eilandelijke basketbal gered.
Ondanks de vele bewogen jaren in het verleden is er tevredenheid alom bij Mevo’80. Zelfs op sportief gebied ligt de lat op een alleszins acceptabele hoogte. Kampioen hoeven ze in ieder geval niet te worden, wat Van Donk betreft. “Het klinkt gek, maar dat kunnen we niet betalen. Als we kampioen worden moeten we namelijk promoveren. En dat betekent weer dat we buiten de Kern Zeeland gaan spelen. Waardoor je lange en verre reizen gaat maken. Nee, we staan op dit moment niet onderaan dus gaat het goed. Meer verlangen we niet.”
Voor Van Donk zelf is er geen grotere hobby dan basketbal. Een welkome afleiding naast zijn zware baan in de gehandicaptenzorg in Aagtekerke.
“Ik heb mijn plekje hier wel gevonden. Er wordt wel eens verbaasd gekeken naar mijn lengte van 1.80 meter als ik vertel over het basketbal. Maar ze maken me niets, want ik time gewoon vaak veel beter bij het springen. Terwijl een lange aanvaller dan helemaal niet springt, omdat hij dat vanwege zijn lengte in principe amper hoeft te doen.”
Als het aan Henk ligt wordt de spreekwoordelijke stekker vastgesmolten, zodat er tot in lengte van dagen op Schouwen-Duiveland kan worden gebasketbald.